admin9459 – Strona 8 – Wydawnictwo Arche

Rewolucja francuska

Rewolucja francuska była pierwszą książką Pierre’a Gaxotte’a (1895-1982), wybitnego historyka, członka Akademii Francuskiej. Jej publikacja w roku 1928 wywołała ożywioną dyskusję. Nazywano ją „książką-bombą”, „książką-wydarzeniem”, „dziełem prawdziwie mistrzowskim”. Oceny równie radykalne formułowali przeciwnicy Gaxotte’a. Można powiedzieć, iż żaden z ówczesnych historyków francuskich nie potrafił wobec dzieła Gaxotte’a zachować charakterystycznej dla kręgów akademickich wstrzemięźliwości.

Co zdecydowało o niespotykanej popularności pracy Gaxotte’a? Wbrew obowiązującym kanonom Gaxotte zaatakował rewolucję. Z pasją odmalował małostkowość i głupotę jej przywódców, ukazał destrukcyjny wpływ, który rewolucja wywarła na wszystkie sfery życia społecznego, w efekcie krępując – a nie rozszerzając – wolność jednostki. Dodajmy do tego czysto literackie walory książki: przejrzystość z jaką Gaxotte przedstawił skomplikowany łańcuch przyczyn i skutków, plastyczność opisu dramatycznych wydarzeń, pełen emocji ton, który pozwala nie tylko zrozumieć, ale również poczuć siłę argumentów głównych bohaterów wielkiego przewrotu.

Komentarz do ustawy o postępowaniu w sprawach nieletnich

Historia myśli polityczno-prawnej

Bez wątpienia stracił ostatecznie na znaczeniu pozytywistyczny dogmat gloryfikujący wiedzę dotyczącą „faktów”. Nie łudzimy się już więc, iż można osiągnąć pewien idealny cel w postaci definitywnego, wyczerpującego opisu. Wyczerpujące mogą być jedynie podręczniki przypominające książkę telefoniczną: oferujące skąpe dane biograficzne, wraz z tytułami najważniejszych dzieł i kilkoma słowami ogólnikowego komentarza. W moim przekonaniu podręcznik nie powinien jednak zwalniać z obowiązku myślenia. Ma inspirować, a nie indoktrynować. Poznając cudze poglądy powinniśmy stawać się mądrzejsi. W historii myśli odnajdziemy bardzo różne wzorce. Warto im się przyjrzeć zwłaszcza dziś, gdy chwieją się kanony.

/fragment Wstępu/

Przyszłość dziedzictwa. Robert Alexy, Ralf Dreier, Jűrgen Habermas, Otfried Hőffe, Arthur Kaufmann, Niklas Luhmann, Ota Weinberger: portrety filozofów prawa

Książka jest drugą częścią serii Współczesna niemiecka filozofia prawa. Jej głównym celem jest prezentacja koncepcji filozoficzno-prawnych wybranych współczesnych uczonych, którzy są nie tylko przedstawicielami nauk prawnych, lecz także filozofii i socjologii: Roberta Alexego, Ralfa Dreiera, Jűrgena Habermasa, Otfrieda Hőffe, Arthur Kaufmanna, Niklas Luhmanna, Oty Weinbergera. Autorzy tomu zdają sobie sprawę z subiektywizmu, a może nawet pewnego arbitralizmu tego wyboru, ale jednocześnie uważają, że omówione koncepcje są reprezentatywne i odzwierciedlają główne nurty współczesnych niemieckich dyskusji filozoficzno-prawnych.

Żadna dyscyplina naukowa, w tym także filozofia prawa, nie funkcjonuje jednak w ideowej próżni i jest zawsze w jakiejś mierze twórczą kontynuacją wcześniejszych koncepcji. Stąd bierze się tytuł tego tomu – Przyszłość dziedzictwa. Podstawowe teksty poprzedziliśmy w związku z tym, z jednej strony wprowadzeniem do ogólnej metodologicznej charakterystyki powojennej niemieckiej filozofii prawa, z drugiej zaś posłowiem wskazującym na najnowsze tendencje rozwojowe.

/fragment Przedmowy/

Postępowanie ochronne w prawie celnym

Siła w kulturze, jedność w narodzie. Wileńska działalność społeczno-polityczna Michała, Witolda i Emilii Węsławskich w końcu XIX wieku i pierwszej połowie XX wieku

Bohaterami książki Przemysława Dąbrowskiego są Michał, Witold oraz Emilia Węsławscy, przedstawiciele jednej z najbardziej znanych wileńskich rodzin. Poprzez charakterystykę dziejów jednego pokolenia Autor ukazał funkcjonowanie szeregu instytucji oraz stowarzyszeń zakładanych w mieście nad Wilią na przełomie XIX I XX wieku. Okres ten był dla ziem białorusko – litewskich niezwykle burzliwy. Mimo wielu perturbacji, spotęgowanych klęską powstania styczniowego, udało się Polakom zamieszkującym te tereny wyjść z szeregiem inicjatyw społecznych i kulturalnych. Dawały one nadzieję na renesans polskiej kultury, a w dalszym etapie, na odzyskanie niepodległości państwa polskiego.

Rozpolitykowane miasto. Ustrój polityczny państwa w koncepcjach polskich ugrupowań działających w Wilnie w latach 1918-1939

Książka wypełnia istotną lukę. Brakowało do tej pory rozprawy, która w sposób całościowy opisywałaby koncepcje ustroju politycznego państwa, wysuwane przez polskie ugrupowania, działające w Wilnie w dobie dwudziestolecia międzywojennego. Stolica dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego była po Warszawie najważniejszym ośrodkiem politycznym. Ścierały się tam rozmaite nurty ideowe, a polityczna debata przybierała często specyficzny, właściwy dla miejsca położonego na styku wielu kultur, charakter.

Kodeks karny. Komentarz.

Suplement. Teksty własne, wywiady

Na moje życie przypada niekrótki okres trudnych polskich dziejów. Wiąże się z tym pragnienie uwidocznienia patrzenia na te dzieje, także określenia swego w nich uczestnictwa. Starałem się przedstawić to w trzech książkach. Tytuł ostatniej książki – Ślady na piasku (2008), jak i jej zakończenie nazwane Pożegnaniem miały wskazywać na kres mego uczestnictwa w życiu publicznym. Wciąż jednak jestem jego obserwatorem. I znów uzbierało się trochę tekstów. Stąd myśl o publikacji ich wyboru, stąd ten „suplement”.

Ślady na piasku. Monologi, przesłuchania

Niniejszy zbiór tekstów to typowe silva rerum, zapisy różnych wydarzeń i przemyśleń, tyle tylko, że nie ze sfery rodzinnej, czemu przeważnie dawnymi czasy służyły tak nazywane foliały, a z obszaru de publicis. Usystematyzowanie tych zapisów to swoista kwadratura koła. Dlatego przyjąłem bardzo uproszczone kryterium związane z moją rolą przy ich powstawaniu. Tak więc tytuł pierwszej części brzmi – monologi, tam gdzie zabieram głos „nieproszony”, drugiej – przesłuchania, tam gdzie poddaję się indagacji. Bardziej naturalne wydawać by się mogło przeciwstawienie monologom dialogów, ale w dialogu obie strony na równej stopie prezentują swe stanowiska, wiodą wokół nich spory.

1 2 3 … 5 6 7 8 9

Posts navigation